خوآهر ڪوچڪم از من پرسيد:

پنج وآرونـہ چـہ معنا دارد؟

من بـہ تندے گفتم ، اين سؤآل است ڪـہ ميپرسے؟

پنج وارونـہ بے معناست ،

خواهر ڪوچڪ من سآڪت ماند ؛

ديدم از گوشه ے چشمش نم اشڪے پيدآست...

بغلش ڪردم و آرام گرفت

او بـہ آرامے گفت : ڪـہ چرآ بی معناست؟؟

من ڪـہ در همهمـہ ے داغ سؤآلش بودم

از دلم ترسيدم...

من ڪـہ معصوميت بغض صدايش ديدم

بـہ خودم ميگفتم : اگر او هم يڪ روز وآرد بازے اين عشق شود ،

مثل من قهوه ے تلخ عآشقے خوآهد خورد...

مآت و مبهوت فقط ميگفتم : بـہ خدآ بے معناست...

پنج وآرونـہ غلط هآ دارد ؛

تو همآن پنج دبستانت را بنويس...