عجبــــ وفـــایـــی دآرد این دلتنگــــی
تنهـــــاش که میـــذآریـــی میــری تو جمـــع و کلّی میگـــی و میخنــــدی
بعد کـــه از همه جـــدآ شدی از کـُنـــج تآریکـــی میآد بیرون
می ایستـــه بغـــل دستــتــــ
دســتـــ گرمشـــو میذاره رو شونتــــ
بر میگـــرده در گوشــتـــ میگـــه
خـــوبــی رفیـــق؟؟
بـــآزم خودمـــم و خـــودتــــ